ES 70

ES 70 to wyprawowy jacht dla wytrawnych żeglarzy, realizujących swe marzenia. Smukły, stalowy kadłub ze wzmocnieniami lodowymi, dwa mocne silniki przekazujące moment obrotowy za pomocą przekładni hydrostatycznej na dwie śruby napędowe, dwie płetwy sterowe, ożaglowanie typu kecz pozwalające chodzić ostro do wiatru, częściowo osłonięty kokpit, funkcjonalne wnętrze, otwierana pawęż umożliwiająca wodowanie łodzi, która ma swoje łoże w achterpiku, pojemne zbiorniki – oto cechy jachtu, który pozwala popłynąć tak daleko, jak daleko zaprowadzi nas wyobraźnia.

Stalowe poszycie kadłuba opina przestrzenią kratownice, na która składają się zestaw trzonowy, ramy wręgowe zintegrowane z dennikami i pokładnikami, grodzie oraz sieć wzdłużników. Na dziobie znajduje się oddzielona grodzią komora kotwiczna i strefa zderzeniowa. Tylna gródź oddziela achterpik od części „mieszkalnej”. Profilowana płetwa sterowa o specjalnej konstrukcji jest „wrośnięta” w ruszt denny; część objętości płetwy wykorzystano jako zbiorniki oleju napędowego i opałowego. Osłonięte solidnymi skegami profilowane płetwy sterowe, zostały zaprojektowane tak, by zminimalizować możliwość uszkodzenia np. w czasie pływania „w lodach” (jest to modyfikacja steru Oretza). Dwie sprzężone pompy hydrauliczne przy kole sterowym uruchamiają dwa niezależne siłowniki wychylające płetwy. Uszkodzenie jednego obwodu hydraulicznego nie ma wpływu na działanie drugiego. Dwa niskoobrotowe, wolnossące silniki wysokoprężne napędzają pompy hydrauliczne, tłoczące olej do umieszczonych w stalowych gondolach pod dnem kadłuba hydraulicznych silników, które napędzają 4-łopatowe śruby. Chłodzenie silników: fragment poszycia kadłuba pełni rolę wymiennika ciepła; w wewnętrznym, zamkniętym układzie chłodzenia krąży niezamarzający płyn; silnik Diesla napędzający generator prądu także ma chłodnicę powierzchniową.

Do zalet ożaglowania typu kecz należy zaliczyć miedzy innymi: nisko położony środek ożaglowania i środek ciężkości takielunku, stosunkowo niewielkie powierzchnie poszczególnych żagli oraz możliwość redukowania powierzchni płócien przy zachowaniu pełnej sterowności jednostki. Olinowanie ruchome sprowadzone jest do kokpitu. Fok prowadzony jest na sztywnym sztagu z rolerem; sztafok – żagiel przeznaczony do żeglugi przy silniejszych wiatrach – stawiany na tradycyjnych raksach – wyposażony jest w kontrafał; grot i bezan stawiane są na pełzaczach, topenanty mogą – w razie potrzeby – pełnić funkcję fałów. Szoty bezana i grota prowadzone są na szynach; szyna grota zamocowana jest do bramownicy chroniącej przeszkloną owiewkę kokpitu; w obu przypadkach szot z wózka szynowego prowadzony jest przez systemem bloków do kabestanu; jeden jest umieszczony na bezanmaszcie drugi wielofunkcyjny – na półpokładzie pod owiewką nieopodal stanowiska sternika, przed tym kabestanem zamocowana jest „klawiatura” stoperów. Aluminiowe profile masztowe podtrzymuje olinowanie topowe – grotmaszt ma trzy pary salingów, bezanmaszt – dwie. Na słabe wiatry, przed sztywnym sztagiem foka można postawić lekkiego balonfoka na tzw. własnym sztagu.

Kokpit jest częściowo osłonięty przeszkloną owiewką, jej górne fasety pokrywają ogniwa fotowoltaiczne. W przedniej części znajduje się stanowisko sternika; przesunięta od osi zejściówka – zamykana suwklapą – prowadzi pod pokład. Za bezanmasztem w podłodze kokpitu jest szczelnie zamykana klapa – luk serwisowy silników pomocniczych. W części rufowej i dziobowej w pokładzie umieszczone są luki awaryjne. Oświetlenie wnętrza i wentylację zapewniają luki pokładowe oraz okna w burtach i ścianach ław kokpitowych.

Wnętrze: na dziobie znajduje się kabina z 2-osobową koją i druga – z koją piętrową oraz łazienka; miedzy kokpitem a grotmasztem dwa salony – mały i duży, kambuz oraz kącik nawigacyjny; na burcie lewej piętrowa koja z szafą i łazienka, na prawej dwie koje piętrowe z szafami. Piętrowe koje na burtach zamykane są przesuwnymi ściankami, dzięki czemu powstają odseparowane kabiny z ciągiem komunikacyjnym wzdłuż koi. Na rufie dwuosobowa kabina pasażerska i kabina załogi stałej. Do 2-osobowej kabiny pasażerskiej prowadzą dwuskrzydłowe drzwi; zależnie od konfiguracji koi – 1 koja 2-osobowa lub 2 koje 1-osobowe – odpowiednie skrzydło jest zablokowane. Między kabinami rufowymi znajduje się łazienka.

Główny zbiornik paliwa mieści się w płetwie balastowej; pojemności zbiorników wody, paliwa i oleju opałowego oraz zbiorników wody szarej i „szamba” zapewniają 2-tygodniową autonomie pływania dla 12 osobowej załogi; wyposażenia dopełnia odsalarka, generator prądu i ewentualnie kompresor do nabijania butli dla płetwonurków.

Za grodzią rufową – obszerny achterpik, który skrywa pod pokładem łódź – np. rib’a. Odchylane na zawiasach lustro pawęży tworzy platformę umożliwiającą wodowanie łódki i schodzenie do wody płetwonurków.

Na podstawie obliczeń można szacować, iż jacht będzie pływał na wiatr – przy prędkości wiatru 12 m/s – na foku, grocie i bezanie (194 m²) – 30-35 stopni do wiatru , z prędkościami rzędu 8-9 węzłów, w półwietrze i baksztagu będzie osiągał prędkość rzędu 12 węzłów, zaś w fordewindzie – około 9-10 węzłów; w takich warunkach wiatrowych przechył jachtu nie przekroczy 15 stopni.

Rysunki perspektywiczne to dzieło Adama Piwowarona

 

Dane techniczne:

długość 20,00 m

szerokość 5,90 m

zanurzenie 3,20 m

wyporność 35700 kg

silnik 2x95KM

pow. żagli 147/194/229 m²

fok 80 m²

grot 66,5 m²

bezan 47,5 m²

sztafok 33 m²

balonfok 115 m²